دوباره...ما

چه غم از خشک‌سالی!
وقتی من در درونم
چشمه‌ی آبی رنگی می‌آفرینم.
برف بدون درخشش.
چه غم؟
وقتی من در قلبم
آتش سرخی می‌افروزم
چه غم از عشق انسان‌ها؟
وقتی من
عشق را به جاودانه‌گی
در روحم می‌آفرینم.
                                                 <
خوان رامون خیمه‌نس>